Er zijn maar twee mogelijkheden. Eén: Ik ben gek; twee: Kerstmis had iets te maken met vrede op aarde.

En waarschijnlijk is het mogelijkheid twee, want ik voel me kiplekker. In dat geval is er iemand anders gestoord geworden en wel Charles Petersen, ook wel bekend als Charlie-motorgek-ik-heb-een- irritante-tweelingbroer-en-als-ik-later-groot-ben-koop-ik-een-Harley.

Haha, als ik niet heel snel vertel wat er is gebeurd denk je misschien dat ik inderdaad gek ben geworden. Hier komt het.

Op school was het de laatste week voor de kerstvakantie. Vanochtend moest ik samen met Kathelijne Delafontaine de klassen rondgaan om mensen te werven voor de sponsorloop die de tweede klas organiseert. Kathelijnes hobby's zijn: roddelen, opscheppen over haar rijke vader en parfum spuiten in de les. O ja, en met haar grote blauwe ogen knipperen tegen vierdeklassers.

We kwamen in 4b, en daar zit ene Hugo, de voorzitter van de sportraad. Tuurlijk wilde hij wel meedoen aan de sponsorloop, zit ie zo te lachen naar Kathelijne. En zij teruglachen. Wat was Hugo toch sportief! (Als je het mij vraagt is die gast meer bezig met z'n scooter dan met trainen, maar dat vroeg Kathelijne-de-Trutflirt natuurlijk niet.) Bla… bla… bla… ik stond er maar bij, zei af en toe dat we verder moesten, maar Kathelijne luisterde niet en dat gesprek duurde eindeloos.

Inmiddels waren we al te laat voor de kerstlunch van onze eigen klas. Zegt Kathelijne opeens: 'O? Is het al één uur? Dan moet ik snel weg voor het feestje van paps op de bank!' En dat kind rent naar buiten. Dus ik netjes de inschrijvingspapieren van de sponsorloop naar de conrector brengen en dan maar naar het lokaal van 2c…

Onze mentor had voor iedereen sinasappelsap, yoghurt en twee croissants meegenomen. Maar ja, ik was te laat, dus iedereen was al aan het opruimen en weggaan. Iedereen, behalve… Charlie. Die zit namelijk met smaak nog een croissant te eten. Dat vond ik al gelijk verdacht, want hij is een enorme schrokop, die is altijd als éérste klaar met eten. Ik keek nog eens goed en nergens lag er eten van mij.

'Charlie,' vroeg ik, 'hoeveel croissants heb jij al op?'

'Hmmm!' zei hij met volle mond. 'Dit is m'n zesde! Ik was uitgehongerd!'

'Maar dat is mijn lunch!'

Vervolgens keek hij heel verbaasd en hij slikte vlug de laatste hap door. 'O sorry! Ik dacht dat dat over was…!'

Ik vroeg hem hoe hij dat kon denken - als ie sowieso kon denken - hij had me vanochtend toch nog gezien? Ik bleef heel rustig, maar hij werd weer half hysterisch: 'Ga je me nu ook van diefstal beschuldigen?' Hij wilde nu toch echt eens 'de discussie aangaan'. Ik heb 'm lekker laten staan en ben met m'n vriendin Nadya mee naar huis gegaan. Haar moeder had gelukkig lekker brood thuis. Wat een kansarme, droevige, niet-grappige, irritante veelvraat, die Charlie.

Heb jij ook weleens zo'n ultieme baaldag gehad?